bana dair çekincen senindi, ahmet de olsam çekinecektin. sana dair korkum benimdi, ahmet de olsan korkacaktım. biz eşitlenelim isteseydin ne olacaktı biliyorsun ama sen bilgini hep sorgularsın. sorgu iyidir, zihin egzersizidir ve zihinde eşitlenilmez.
kazanmıştın ama ya kaybedersen diye kazancına uzaktan baktın. harcanacak şey değildi ya, hoş yine de ona dokunmadın.
gel gör ki bu şey ne anlatılır, ne anlaşılır. bu şey bilinir ve hissedilir. bildiğin için hissedilir, hissettiğin için bilinir. önü, sonu ve referans aralığı yoktur.
hakikat sessizdi, ah.
hakikatim benimdir, hakikatin senindir. hakikat birdir, sureti çok da olsa. hakikatte buluşmak, kalpteki eşitlenmeyi ister.
günler gitgide kısalıyor
yağmurlar başlamak üzre
kapım ardına kadar açık bekledi seni
niye böyle geç kaldın?
soframda yeşil biber, tuz, ekmek
testimde sana sakladığım şarabım
içtim yarıya kadar bir başıma seni bekleyerek
niye böyle geç kaldın?
fakat işte ballı meyveler
dallarında olgun, diri duruyor
koparılmadan düşeceklerdi toprağa
biraz daha gecikseydin eğer
nazım hikmet
9/9/19
Gözlerim dolu. Aşağıda şimdiden birkaç paragraf var ama yazdıklarımı neden yazdığımı yeni fark ettim. Bu fark ediş bir elektrik akımı gibi geçti vücudumdan. Gördüğünü anladığın anlarda olur ya. Gözlerime birer mercek eklemesi anlamlı. Hissetmeyi seviyorum.
İstediklerimi yaptım, yapıyorum. Kendim yaparım, başkasından istemem. Çocukluğumdan beri böyle oldu. Bununla birlikte aslında ne istediğimi belirlemekte güçlük çektiğim zamanlar çoğunlukta çünkü aslımdan topuklarımı popoma vura vura kaçıyordum. Bu kaçma hali çıktığı yer neresi olursa olsun hayatın her alanına sirayet ediyor. Gerçekten yaşamak ile yaşamanın, kimi zaman da yaşamakla 'aynı işte nolsun ya'nın arasında kalıyorsun. İçimde bir yer hep sıkışık kalacak sanıyordum. Mutlu, genellikle tasasız bir çocukluktan sonra ilkokul sonu ortaokul başı gibi pek de kolay olmayan bir dönem başladı ve üniversiteyi bitirip bir işe girene dek sürdü. İş sonrasında periyotlar halinde geldi gitti. Epey yordu ama azaldı, benim için en azı ne kadarsa o kadar şimdi.
Küçük bir flashback: Ortaokuldayken ne hissettiğimi çok iyi bilip bunun bir çaresinin olmadığını düşünerek yazdıklarımı hatırlıyorum. Tedavisi olmayan hastalık gibi. Ağlıyor, yazıyor, yazdıklarımı çöpe atıyordum. Sonraları atmak yerine saklanmayı, şifreli konuşmayı öğrendim. (En yakın arkadaşımla -ve büyük aşkımdı- notlarımız/mektuplarımız için bir şifre/alfabe hazırladım. Hala ezberimde.) Sadece kendi kendime değil dünyaya da anlatmak isterdim çünkü bir yaradılış, bir kader olarak :d ifade etmeyi, ifadeleri önemsiyorum. Bilimsel konuşayım; YAPISAL işte. Anlatmak için hangi yolları bulacağım diye retoriği öğrendim bir bebeyken. Fakat anlattığımı ben bile sezgisel olarak anlıyordum, hep süzülecek, sezilecek şekilde koydum kendimi ortaya. Kendimi açık edemiyor, büyüdükçe daha çok yerimi saklıyor bir yandan da birinin beni görmesine deli gibi ihtiyaç duyuyordum. Kendimi sevmiyordum. Bi tuhaflık vardı, epey değersiz hissettiriyordu. Kilo aldım, içime kapandım, notlar da düştü. Aile ile ilişkiler kötüydü. Çünkü ilişkimiz yoktu o dönemde. Anne ve babam ekonomik krizle, arkası yazılan çeklerle, yerel siyasetle ve birbirleriyle uğraşıyorlardı. Babam ayrıca benimle de uğraşıyordu ve yaptığı bazı şeyleri affetmem yıllar aldı. Annem pek yanımda değildi, beni anlayıp görmek gibi bir çabası yoktu çünkü ne olduğumdan çok emindi. Gözündeki resim öyle netti ki başka bir şey olamazdım. Sevgisini gösterirdi ama pek muç muç bi tip değildi. Birbirimize benim ihtiyaç duyduğum şefkati gösteremeden geçti çocukluk ve ergenlik. Arkadaşlarımı sever çoğuyla iyi anlaşırdım ama bir şeyler eksik kalırdı, derinleşemezdik. 20'lerimde geldiğimde kendimle yüzleşme girişimlerimin sayısı arttı ve her biri can yakıcıydı. Tabularla büyüdük (:ellerini iki yana açan insan emojisi:) Gerçeğimi yırtmak, buruşturup çöpe atmak kesmiyordu. Artık yazdıklarımı yakıyordum. Bildiğin ateşli yakma ya. Kendimle daha açık konuşuyor, daha açık yazıyor, sonra da okumaya katlanamıyordum. Yaşamıyor; konuşup yazıyor sonra unutuyor veya yakıyordum.
Bi zaman sonra defterlere blog post'lar eklendi, geriye dönüp dönüp düzelttiğim, çoğu zaman draft'ta bıraktığım. (Şimdi "heleler hölödür galiba…." (olmayışlarına verdiğim ihtimali hatırlayıp hatırlatmak hoşuma gidiyor) <<virgül kadın Twitter hesabımdan…….>> paylaşımlarım hep kendime telkin.)
Puzzle'ımı, tam ortadaki eksik parçası yüzünden çirkin buluyordum. Diğer parçaları da çıkarıp atasım geliyordu. Yetersizlik hissi. MEH.
Hani ölümcül hastalarda bir son iyilik evresinden bahsedilir. Ay şey işte ya, Ece'nin dediği, death bloom. O işin tersi de var. Gün doğumunun öncesi zifiri karanlık, dümdüz. Şafak sökerken ufukta bazı fobiler belirdi. Ve kasılmalar, boyun-sırt ağrıları (bugün bana beden farkındalığı kazandıran, hala çektiğim, varlıklarından bir şey öğrendiğim ağrılar), ölüm korkusu, hatta ölüm değil o, yaşayamama korkusu. Hayata güveni geç, öze olan güvenimi bile öyle derine gömmüşüm ki bulup çıkarmak mesai idi. Teşrik-i mesaim nefesimdir. Dala çıka, talim yapa yapa açtık. Açtıkça göğsüm doldu, oh. Sonra aşağı indirdim nefesimi, çekirdeğimi keşfettim. Çekirdeğimden mutlu çocukluğumda hissettiğim, hep içimde olduğunu bildiğim enerjinin aynı yayılıyor. Çekirdeğim neresi? Elimle gösteririm, tahmin ediyorum, bi yer var, orası işte. Mesai esnasında 'beni yazmışşş' kitapları okundu, 'beni demişşşş' şarkıları dinlendi, türlü ağlamalı yogalara duruldu, anneyle yakınlaşıldı, babayla barışıldı, ikisi de tekrar sevildi, bir de pek tabii güzel insanlarla rastlaşıldı. "Hadi biraccık da sen bana ayna tut", "tamam şimdi sen benim gözümden kendi içine bak" oyunları oynandı. Önce anlam arttı sonra amaaaan "boş koy anlamasak da olur" hissi geldi. Evvelden tünelin sonu ışıksızdı, sonra bi baktım tünel de yokmuş ki sana yaaa. Hay allah.
Bu bir yönelim meselesinin ötesi, bu bir ip koparma, göbek bağı düşürme. Aynı zamanda göyneğini tersyüz edip dikişlerini gösterince (+için dışına çıkınca, içinle dışın eşitlenince, itunes'tan veri kayıpsız syncing yapmayı başarınca) sana başka bakacak gözleri göze alma, güvenli limanından çıkma, pek de alışık olmadığın koşullarda de yüzme+yüzdürme. Bu bir kendini sahiplenme. Şu ara başkalarına dediğim her şeyi kendime de dedim aslında.
Sonra kendimi seçtim :))))))
Kendini seçmeden yaptığın hiçbir seçim kafi gelmiyormuş. Dürüst seçimlerin ön koşulu önce kendini seçmekmiş. Gerçeğini tanıyınca gerçekten yaşamaya başlıyormuşsun. Neyi nasıl istediğimi görmek, tanımak, açıkça söylemek konusuna daha yakından bakmaya başladım.
Kolay mı? Başkasının kolayıdır belki, benim için bi zamana dek değildi. Şimdi zorluğunu, kolaylığını, azlığını, çokluğunu eskisi kadar görmediğim bir şey artık. VAR. Canım akciğerlerim, titreşimini sevdiğim ses tellerim, bir tanecik dilim, güzel sözlerim.
ZATEN yapısallıkla birlikte genetik kodlar var, efendime söyliyim yılan burçluluk, ejderha burçluluk filan var, anayın babayın, dedeyin ve onun kemiğinin KARARLARI var (-göklerden değil köklerden geliyor-), yaşantıları var, var da var.
Elbette güvenden ayrıldığım anlar oluyor, olacak. Bu kadar çok 'güven' deyişimden anlıyorum.
Fakat güzel yerdeyim. Her ne ise adı, çok güzel burası. :)
üç ağaç yan yana; biri iğne yapraklı, biri düz, biri dişli. iki gözüm açıkken başka, tek gözümü kapatıp bakınca başkalar. çok değil birkaç vakit evvel bir kevgir gibi süzüyorlardı akşam güneşini, şimdi yekpare bir gölgelik oldular. sanki biri onları kesip göğe yapıştırmış. tam da venüs'ün doğacağı yere. zaten 'venüs' çalıyor kafamın içinde.
düşüncelerime de gölge olmuşlardı. düşüncelerim benimle birlikte uzanmış dinleniyordu. ağaç şemsiyemin altında birlikte ama ayrıydık. renkler sarı beyazdan pembe kayısıya dönerken hepsi tekrar üşüştü başıma. "kalk" diyorlar, "biz uyandık sen de uyan."
düş görüyorum diye uyuduğumu mu sandınız şaşkınlar.
10.10.18 ~ istanbul
Günün en tanımsız zamanı. Güneş yok, hani nerede Ay? Ne kırmızı, ne sarı, ne turuncu, ne yeşil ne de mavi. 24 saat ve şu an. Şu an bugüne dahil değil.
Geldim. Çağırmadın üstelik. Ama beklersin. Beklemek dediğime bakma, dünyevi beklentilerinden arınmış gibi bakıyorsun. Arınmışsındır, inanırım. Göz kapaklarının hiç acelesi yok gözlerini kırpıp açarken. Şu anın kendisi gibi gözlerin de, sigarayı tutan ellerin de, dumanı içine çeken dudakların da yavaş. Başını bana çevirirken tasasızsın. Sigarandan derin bir nefes çekerken kısılan gözlerinle uzunca bakıyorsun gözlerime. Uzun ve tasasız.
Karşılaşma mı bu? Tesadüf mü?
"Neden şimdi?" diye bir soru yok zihninde. Çünkü şu an sonsuz ve cevapsız soruya ne gerek var. Rüyamda görsem şaşırırdım ama şimdi her şey olması gerektiği gibi.
Basamakları nasıl çıktım ben? Sen ne ara kuruldun karşıma? Tüm bunlar ne zaman oldu diye sorsalar yarın, nasıl anlatacağım? Yarın gelecek mi? Yarın, gelecek mi?
Ne dün, ne yarın, ne de bugün...
Bu zamansız anda sen ve ben birlikteyiz.
Sen ve beniz ama ne sen ne de beniz.
Biz dahi değiliz, tekiz.
Birbirine bakan iki suret, tek ruh.
Sormadan biliyor, aramadan buluyoruz.
Buldum.
Beni sen yaptın, seni ben yaptım.
Sen yoktun bu sırada.
Ben hiç olmadım.
Buraya tek geldim, buradan tek ayrılıyorum.
Buraya bir geldim, buradan bir gidiyorum.
Ama gidiyorum.
Ben, gidiyorum.
Nu Man O To
"içinde tuttukların çürüyüp kokar."
doğru.
ama tutmadıklarınsa büyür ve seni aşar, artık sana ait ve sana dair olmaz.
hangisine daha kolay katlanırsın, ona karar ver.
I.F.
Kayıtlar
